Naukowcy z naszego Wydziału we współpracy z Siecią Badawczą Łukasiewicz – Instytutem Przemysłu skórzanego w Łodzi, opracowali technologię przesiewania i granulacji odpadu z przemysłu skórzanego i garbarskiego, jakim są strużyny skór. Odpad ten jest często wykorzystywany do produkcji kompozytów skórzanych takich jak np. podeszwy butów. Jednak z powodu swoich właściwości fizycznych stwarza szereg problemów w dalszej przeróbce, transporcie oraz w przechowywaniu. Ekonomicznie uzasadniona jest granulacja tych odpadów wraz z dodatkami mineralnymi potrzebnymi w ich dalszym przetwarzaniu. Na opisywany w artykule wynalazek „Sposób wytwarzania aglomeratu ze strużyn garbarskich” Urząd Patentowy RP przyznał w roku 2020 dwa patenty, a kolejnych 6 wniosków patentowych jest rozpatrywanych.
            Strużyny garbarskie są przykładem odpadów przemysłowych charakteryzujących się wieloma niekorzystnymi właściwościami fizycznymi m.in. bardzo małą gęstością nasypową. Zajmują dużą objętość oraz ulegają pyleniu (na znaczne odległości), co utrudnia ich magazynowanie i transport. Posiadają nieregularne, kłaczkowate kształty, co powoduje ich zbijanie się w większe fragmenty i utrudnia dozowanie i załadunek w procesach mających na celu ich ponowne wykorzystanie. Rozwiązaniem tych problemów jest nadanie strużynom regularnych, sferycznych kształtów i utworzenie w ten sposób sypkiego, regularnego złoża. Efekt ten można uzyskać podczas bezciśnieniowej aglomeracji talerzowej z zastosowaniem dodatku mineralnego (odpadowego gipsu powstałego w innej gałęzi przemysłu). Aglomeraty otrzymane tym sposobem mogą być używane jako dodatki (wypełniacze) przyjazne dla środowiska naturalnego (ekododatki) do wytwarzania materiałów kompozytowych, w tym tych na bazie rozdrobnionych włókien kolagenowych, i polimerowych o dużym potencjale wdrożeniowym.
            Proponowana metoda jest: prosta, łatwa w realizacji, korzystna ekonomicznie oraz przyjazna dla środowiska.